Fass Photo Booth : johnfass23 shared an Instagram photo with you

Fass Photo Booth : johnfass23 shared an Instagram photo with you: view full image "#sackboy"

A VERY NICE STORY

A kindergarten teacher has decided to let her class play a game.

The teacher told each child in the class to bring along a plastic bag containing a few potatoes.

Each potato will be given a name of a person that the child hates,

So the number of potatoes that a child will put in his/her plastic bag will depend on the number of people he/she hates.

So when the day came, every child brought some potatoes with the name of the people he/she hated. Some had 2 potatoes; some 3 while some up to 5 potatoes. The teacher then told the children to carry with them the potatoes in the plastic bag wherever they go (even to the toilet) for 1 week.

Days after days passed by, and the children started to complain due to the unpleasant smell let out by the rotten potatoes. Besides, those having 5 potatoes also had to carry heavier bags. After 1 week, the children were relieved because the game had finally ended....

The teacher asked: "How did you feel while carrying the potatoes with you for 1 week?" The children let out their frustrations and started complaining of the trouble that they had to go through having to carry the heavy and smelly potatoes wherever they go.

Then the teacher told them the hidden meaning behind the game. The teacher said: "This is exactly the situation when you carry your hatred for somebody inside your heart. The stench of hatred will contaminate your heart and you will carry it with you wherever you go. If you cannot tolerate the smell of rotten potatoes for just 1 week, can you imagine what is it like to have the stench of hatred in your heart for your lifetime???"

Moral of the story: Throw away any hatred for anyone from your heart so that you will not carry sins for a lifetime. Forgiving others is the best attitude to take!

True love is not loving a perfect person but loving an imperfect person perfectly

Μια απρόσμενη συνάντηση ,,,,

         Ήταν όλα τόσο όμορφα, δεν την χώραγε ο νους του τόση ομορφιά, γύρισε το κεφάλι του προς το νότο και αντίκρισε ένα τεράστιο καταραχτή με μπλε νερά, στην όχθη του αχνοφαίνοταν μια άσπρη μορφή σχεδόν μαγική αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν, άρχισε να πηγαίνει προς το μέρος του, δεν χόρταινε την λάμψη που εξέπεμπε αυτή η μορφή, ακολουθούσε το φως σχεδόν εκστασιασμένος διάνυσε μια απόσταση 2 χιλιομέτρων με τα ματιά θολά από την λάμψη και χωρίς καμία κούραση ώσπου η μορφή πλέον έπαιρνε σχήμα.  Δυο  μεγαλόπρεπα λεύκα φτερά με πιτσίλες ροζ ορθάνοιχτα ξεπρόβαλαν από την πλάτη ενός τεράστιου λευκού αλόγου με μάτια στο χρώμα της θάλασσας όταν καταπίνει τον ήλιο. 

        Ήταν το άλογο που έβλεπε κάθε βράδυ στα όνειρα του, κρύφτηκε πίσω από ένα δέντρο για να το χαζέψει, ναι αυτό ήταν, από κόντα ήταν ακόμα πιο όμορφο. Το άλογο έπινε νερό στην όχθη του καταραχτή, ώσπου γύρισε το κεφάλι του προς την μεριά του δέντρου που ήταν κρυμμένος ο βασιλιάς και άρχιζε να οσμίζεται με μανία, ο βασιλιάς φοβήθηκε και έκανε ένα βήμα πίσω με αποτέλεσμα να σκοντάψει σ ένα μικρό σκατζόχοιρο που έτυχε να περνάει εκείνη την ώρα, και ο βασιλιάς έπεσε φαρδύς πλατύς κάτω ευτυχώς όχι πάνω στον πράσινο σκατζόχοιρο που άρχισε να τρέχει πάρα πολύ γρήγορα από τον φόβο μην τσαλαπατηθεί.
-ΧΑΧΑΧΑΧΑΧ, ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ; ακούστηκε μια δυνατή φωνή, ο βασιλιάς έψαχνε να βρει από ποιόν ακούστηκε η φωνή πριν απάντησει, άλλα δεν έβλεπε άλλη ανθρώπινη μορφή... -ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ; και τότε το άλογο προχώρησε προς το μέρος του βασιλιά για να αναγνωρίσει την μορφή και μόλις πήγε πόλυ κοντά πετάρισε τα μάτια του και έσκυψε με ευλάβεια το κεφάλι. Ο βασιλιάς τα χάσε σηκώθηκε όρθιος κοίταξε το τεράστιο κεφάλι που πλέον βρισκόταν στα πόδια του και με ένα κόμπο στο λαιμό είπε -Εσύ μίλησες; - ΧΑΧΑΧΑ, ΝΑΙ ΒΑΣΙΛΙΑ ΜΟΥ ΕΓΩ...- Mα πως, ξέρεις; ποιος είμαι; -ΟΧΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΑΡΧΟΝΤΑ ΜΟΥ ΑΛΛΑ Η ΜΥΡΩΔΙΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΛΛΟΣ ΕΝΑ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΠΟΥ ΈΧΕΙ ΕΡΘΕΙ ΣΤΟ ΤΟΠΟ ΜΑΣ ΜΥΡΙΖΕ ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΕΝΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΣΥ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΑΠΟ ΕΔΩ...ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ; - Ναι έτσι είναι δεν είμαι από δω, έρχομαι από πολύ μακριά...φαντάζομαι δεν ξέρω, πάντως εμένα έτσι μου φάνηκε.....
Το άλογο γέλασε ακόμα πιο δυνάτα -ΕΙΣΑΙ ΑΣΤΕΙΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑ ΜΟΥ ΜΑ ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΩΣ ΣΕ ΛΕΝΕ.....
- Αδαμάντιο, το άλογο γύρισε το κεφάλι του απο την άλλη στο όνομα του βασιλιά και άρχισε να παραμίλα λέγοντας συνεχεία - ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΩ, ΕΠΡΕΠΕ.... έγειρε πάλι το κεφάλι στα πόδια του βασιλιά και είπε -ΒΑΣΙΛΙΑ ΑΔΑΜΑΝΤΙΕ ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΟΧΩΡΑ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ..........ο βασιλιάς κοίταξε το άλογο απορημένος άλλα πριν εκθέσει την απορία του κοιτάξε γύρω του και σκέφτηκε (ναι όλα είναι πιθανά)... - καλώς σας βρήκα λοιπόν,οφειλώ να ομολογήσω ότι έχετε μια πανέμορφη χώρα. -ΑΡΧΟΝΤΑ ΜΟΥ ΜΕ ΟΛΟ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ, ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ, ΕΧΟΥΜΕ ΤΑΞΙΔΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ.... - Που θα με πας; -ΟΠΟΥ ΑΡΜΟΖΕΙ Σ'ΕΝΑΝ ΒΑΣΙΛΙΑ, ΜΑ ΣΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΑΡΧΟΝΤΑ ΜΟΥ.... -ΕΛΑ ΑΝΕΒΑ ΣΤΗΝ ΠΛΆΤΗ ΜΟΥ ΘΑ ΠΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΛΙΓΑΚΙ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΕΔΩ ...ΑΛΛΑ Μ ΆΡΕΣΕΙ ΝΑ ΕΡΧΟΜΑΙ ΕΔΏ Ο ΗΧΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΤΑΡΑΧΤΗ ΚΑΙ Η ΜΥΡΩΔΙΑ ΤΟΝ ΔΕΝΤΡΩΝ... ΕΙΝΑΙ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΡΟ ΜΕ ΞΕΔΙΨΑΕΙ - Mα και το τοπίο είναι μαγευτικό αναφώνησε ο βασιλιάς... -ΤΟ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΑΝ ΚΡΙΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΥΡΩΔΙΑ ΤΟΥ. O βασιλιάς ανέβηκε στην πλάτη του αλόγου αμίλητος, αυτό το άλογο ήταν τυφλό και θα ταξίδευαν μαζί στον αέρα μα για έναν περίεργο λόγο το εμπιστευόταν απόλυτα. Μόλις κάθισε αναπαυτικά πάνω στην πλάτη του αλόγου εκείνο άνοιξε τα πανέμορφα φτερά και ανέβηκαν στον ουρανό σε μια στιγμή και έτσι ξεκίνησαν το ταξίδι για το κάστρο....

...Μαγεμένη πλάση... (η συνέχεια)...

      Τα πάντα γύρω του ήταν πολύχρωμα ακόμα και τα δέντρα δεν είχαν καφέ κόρμο ήταν από πάνω μέχρι κάτω πράσινα και οι καρποί τους έπαιρναν κάθε λογής χρώμα και σχήμα...Ετρίψε τα μάτια του ξανά και ξανά,  τσίμπησε τον εαυτό με δύναμη για να βγέι απο το όνειρο, το μονο που καταφέρε ήταν να βγάλει μια κραυγή απο τον πόνο και τα εντόμα που χοροπηδούσαν γύρω του να εξαφανιστούν... 

       Προσπάθησε να σηκώθει απο το έδαφος αλλά οι δυνάμεις του ήταν πολύ λίγες και ακόμα τον παίδευε ο πονοκέφαλος, καθε φορά που σήκωνε το κεφάλι του ερχόταν λιποθυμία, αλλά έπρεπε να σηκώθει να δει τι συμβαίνει που είναι; Κοιμάται; είναι σε άλλη χώρα; εχεί παραισθήσεις; και τότε πρόσεξε τον ουράνο είχε πάρει το χρώμα της πορφύρας και αχνοφαινόταν ενα μώβ ολόγιωμο φεγγάρι έμεινε να το κοιτά μαγνητισμένος..σίγουρα δεν ήταν κοντά στο δικό του Βασίλειο ούτε και σε κάποια χώρα γνωστή του, που να είχε ακούσει πως το φεγγαρί να γίνεται μώβ.. '' τοτε είναι όνειρο" σκέφτηκε "μα πως αφού ένιωσα πόνο " "Αχ μητέρα Γη βοηθησέ με να βρω το δρόμο μου" πριν προλάβει να τελειώσει τα λόγια του ενας καρπός έπεσε δίπλα στο κέφαλι του...

         Ο καρπός έμοιαζε με μήλο αλλά δεν είχε καποιό κοτσάνι, το χρώμα του ήταν σχέδον διάφανο και στο φώς του φεγγαριού ιρίδιζε μαγικά.... καθώς χάζευε το καρπό συνειδητοποιήσε ότι πείνουσε απίστευτα και η θέα αυτού του πανεμόρφου καρπού του μεγένθυνε την πείνα...χωρίς πολύ σκέψη σκούπισε στα ρούχα του το παραξένο φρούτο και αρχίσε με μάνια να το τρώει...το φάγε ολόκληρο σε χρόνο ρεκόρ το περιέργο ήταν οτι δεν συνάντησε ουτέ κουκούτσι...θα λέγε κανεις οτι εξαφανίστηκε μέσα στο στόμα του...
       Η γεύση του δεν περιγραφόταν με λόγια, κάθε δαγκωματιά άλλη υφή, διαφορετικοί χυμοί και αλλοκότα αρώματα, ένιωσε τοσό ομορφά, ένιωσε ....χαρούμενος, δυνάτος, γιατι όχι τώρα, μπορούσε να σηκώθει...
       Σηκώθηκε από το χώμα με μια κίνηση, γέλασε γιατί το χώμα ήταν και αυτο κόκκινο σαν τον ουρανό, δεν ζαλίζοταν πιά, απλά χαμογελουσέ, κοιτάξε γύρω του, του κόπηκε η ανάσα ανοιγόκλεισε τα μάτια του..μια απέραντη έκταση με χρώματα, ζωα, φυτα, λουλούδια, όλα χρωματιστά, δεν ήταν μόνο τα δέντρα και τα έντομα ήταν όλα σαν ένα τεράστιο ουράνιο τόξο.....


Συνεχίζεται (σύντομα)

       

I am back....