Και για να γελάσουμε...

Ένα νεαρό ζευγάρι, πολύ ερωτευμένο, αποφασίζει να παντρευτεί, όταν την τελευταία νύχτα πριν τον γάμο, συμβαίνει ένα τραγικό ατύχημα και σκοτώνονται.

Βρίσκονται προ των πυλών του Παραδείσου, να συνοδεύονται από τον Άγιο Πέτρο.

Μερικές εβδομάδες αργότερα, ο νεαρός συναντιέται με τον Πέτρο και του λέει:

- Άγιε μου, η αρραβωνιαστικιά μου και εγώ είμαστε πολύ ευτυχισμένοι εδώ μέσα στον Παράδεισο. Όμως, μας έχει λείψει πολύ η όλη διαδικασία, της τελετής του γάμου. Είναι δυνατόν, για κάποιον που ζει στον Παράδεισο να παντρευτεί κάποιον άλλον;

Ο Άγιος Πέτρος τον κοιτάζει καλά και του λέει:

- Λυπάμαι πολύ. Ποτέ ξανά δεν έχω ακούσει κάποιον άλλον να θέλει να παντρευτεί μέσα στον Παράδεισο. Πολύ φοβάμαι ότι αν το θέλετε πολύ, θα πρέπει να μιλήσετε με τον Παντοδύναμο Θεό. Μπορώ να σας κλείσω ένα ραντεβού σε δύο εβδομάδες από σήμερα.

Έφτασε η ημέρα του ραντεβού και οι δυο νέοι παρουσιάζονται εμπρός στον Παντοδύναμο.

Του αναφέρουν το αίτημά τους.

Ο Κύριος τους κοιτάζει σιωπηλά, σκέφτεται προβληματισμένα και τους λέει:

- Ελάτε σε δέκα χρόνια από σήμερα. Εάν ακόμη θέλετε να παντρευτείτε, τότε θα σκεφτώ την επιθυμία σας.

Δέκα χρόνια αργότερα, το ζευγάρι εμφανίζεται και πάλι.

Η επιθυμία τους είναι ακόμη ζωντανή.

Η εντολή του Θεού είναι ίδια:

- Σε δέκα χρόνια, θα παρουσιαστείτε πάλι εμπρός μου. Τότε θα το συζητήσουμε και πάλι.

Την τρίτη φορά, το ζευγάρι εμφανίζεται και πάλι στον Θεό.

Ακόμη επιθυμούν να έρθουν σε κοινωνία γάμου.

- Εντάξει λοιπόν. Μπορείτε να προχωρήσετε στον γάμο. Αυτό το Σάββατο, στις 6.30 το απόγευμα, θα τελεστεί μια υπέροχη τελετή γάμου στην Κεντρική Εκκλησία του Παραδείσου. Αφήστε τις λεπτομέρειες σε μένα.

Ο γάμος ήταν μια μεγάλη επιτυχία. Όλοι οι καλεσμένοι ομολόγησαν ότι η νύφη ήταν πανέμορφη.

Όλοι οι γνωστοί και μη, ήταν παρόντες στην τελετή.

Ο Μωυσής έφερε σπάνια λουλούδια από τον Νείλο Ποταμό,

ο Νώε έφερε σπάνια ορυκτά από την Μεσοποταμία

και οι μαθητές του Ιησού έκαναν μερικά θαύματα για να εντυπωσιάσουν τους παρευρισκόμενους.

Ακόμη και ο Γκάντι εμφανίστηκε, έμεινε μόνο για λίγο και φορούσε τα πιο καλά του ρούχα.

Όμως, το μαντέψατε...όμως.

Μόλις λίγες εβδομάδες αργότερα το παντρεμένο ζευγάρι, κατάλαβαν ότι έκαναν ένα φοβερό λάθος.

Απλά, δεν μπορούσαν να συνεχίσουν να ζουν παντρεμένοι.

Έτσι, αποφάσισαν να κλείσουν ένα ακόμη ραντεβού με τον Θεό, για να του ζητήσουν ένα διαζύγιο στον Παράδεισο.

Όταν ο Παντοδύναμος Θεός άκουσε το νέο αίτημά τους, βγήκε από τις χλαμύδες του.

Τους κοίταξε με ένα ανάμεικτο, γεμάτο οίκτο, αυστηρότητα, και απογοήτευση, βλέμμα και τους είπε:

- Μα, είσαστε σοβαροί, επιτέλους;
Μας πήρε είκοσι χρόνια να βρούμε ένα παπά, εδώ στον παράδεισο να σας παντρέψει!

Μπορείτε να φανταστείτε πόσο καιρό θα μας πάρει να βρούμε έναν δικηγόρο!

Δημήτρης Ζερβουδάκης-Γράμμα Σ'έναν Ποιητή

Ενα γράμμα για σένα εκεί ψηλα.

Ακούς ; Είσαι εδώ; Νιώθω την παρουσία σου συχνά, είσαι εδώ; Ακούω τον αέρα που σφυρίζει λες και μου μιλάς...

Είσαι εδώ;

Κρυώνω ο αέρας ξυρίζει το προσωπό μου...

Είσαι εδώ;

Πονάω θέλω να σε  δώ να σ αγκαλιάσω, είσαι εδω; Σκοτείνιασε, δεν λέει να φωτίσει ο ουράνος το δρόμο μου.

Είσαι εδώ;

Στο ράδιο παίζει την μουσικη που αγαπάς δεν μπορεί να ειναι τυχαίo αυτό,

Είσαι εδώ;

Λες να χιονίσει η ατμόσφαιρα μύριζει χιόνι, είσαι εδώ; Σαν να κυριέψε η νύχτα το σήμερα ότι δεν στοίχειωσε το χτες, είσαι εδώ;

Σε παρακαλώ μείνε θέλω να μου τραγουδήσεις και έτσι να αποκοιμήθω...

Μείνε εδώ...

Ξέρω το κρεβάτι δεν ειναι μαλάκο οπως τα πουπουλένια ρούχα που φοράς αλλα μείνε...

Μείνε εδώ...

Μου χρωστάς ένα παραμύθι ένα χάδι για αυτόν τον πυρετό...

Μείνε εδώ

Θα σου ετοιμάσω το φαγητό που αγαπάς ...

Μείνε εδώ....

¨Εχω φωτογραφίες να σου δείξω απο ταξίδια και εκδρομές ...

Μείνε εδώ...

Πάρε τα χέρια σου και κράτα την καρδία μου ...

Μείνε εδώ...

Μην την κοιτάς που αιμοραγεί απλά παρε την στα χέρια σου και θα δείς θα σταμματήσει...

Απλά μέινε εδω!

Sophiana

Αρχαίο θεάτρο...

Ήταν ένα συννεφιασμένο απόγευμα, ό,τι έπρεπε για την επίσκεψη που είχε προγραμματιστεί αορίστως μερικούς μήνες πριν. Η γη, ξεδιψασμένη καλά από τις βροχές, αρνούνταν να δεχτεί άλλο νερό στα σωθικά της και το άφηνε να φτιάχνει μικρές λιμνούλες στο δέρμα της. Ο χώρος περιφραγμένος και όπως ήταν αναμενόμενο, άδειος. Μοναδικοί επισκέπτες τα ψήλα δέντρα τρίγυρω και τα πουλία που και που στον γκρίζο ουρανό. Καλύτερα έτσι, υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία να δει κανείς πιο καθάρια και να βιώσει εντονότερα τον χώρο.

Είναι περίεργο το συναίσθημα όταν συνειδητοποιεί κάποιος πως περπατά πάνω σε μονοπάτια που άλλοι πατούσαν 2.500 χρόνια πριν, μοιάζει με μείγμα δέους, ρίγους, μεγαλείου και φόβου. Η σκέψη αν αυτοί που περπατούσαν τότε φαντάστηκαν ποτέ αυτούς που το περπατούν τώρα έφερε, ως λογική συνέπεια και συνέχεια, το ερώτημα για το πως θα είναι αυτοί που θα το περπατούν αύριο και αν και οι τελευταίοι με την σειρά τους αναλογιστούν για τα πόδια που οι αρχαίες πέτρες τόσο καιρό δεχόνταν.

Το πρώτο και πιο κυρίαρχο αποτύπωμα της επίσκεψης ήταν η αρμονία του τόπου με το φυσικό περιβάλλον. Η εξήγηση για αυτήν την εντύπωση δόθηκε στο τέλος του περιπάτου από τον φύλακα του χώρου: ήταν λαξευμένο, τουλάχιστον το κομμάτι που σώζεται μέχρι σήμερα. Δεν υπήρχε κάτι το φτιαχτό, το συνθετικό στα υλικά της κατασκευής του, ήταν 100% φυσικό. Φυσικό και αυτόχθον, καθώς ο βράχος ήταν μέρος του βουνού, τότε και σήμερα, πριν λάβει το λειτουργικό του σχήμα για τις ανάγκες των αρχαίων. Η πιο οικολογική και εύρυθμη κατασκευή της περιοχής.

Διάσπαρτα υπήρχαν σημεία πληροφοριών για τα διάφορα επιμέρους κομμάτια που απάρτιζαν τον χώρο αλλά η αλήθεια είναι πως δεν αναγνώστηκαν. Όχι από έλλειψη ενδιαφέροντος για το ιστορικό και αρχαιολογικό υπόβαθρο αλλά από απλή επικέντρωση της προσοχής πιο πολύ στην συν-αισθηματική περιήγηση παρά την εκπαιδευτική και γνωστική επίσκεψη.

Τα ανάλαφρα γκρίζα σύννεφα του ουρανού συνδυασμένα με το γκρίζο του μαρμάρου ήταν το σκηνικό, ο βουβός θόρυβος της σύγχρονης πραγματικότητας από πέρα η μουσική και η έλλειψη Ηθο-ποιών ο μεγαλύτερος Χορός στο έργο των Σκέψεων.

Για πνευμόνια συνηθισμένα σε μεγαλουπόλεις ο αέρας έφερνε μαζί με τη δροσιά του και συνδέσμους με όσα τυχόν διαδραματίστηκαν εκεί στο παρελθόν, πραγματώνονται στο σήμερα και θα λάβουν χώρα και στο αύριο. Αυτό είναι ίσως και ένα από τα μεγαλύτερα αγαθά της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, το συναίσθημα της συνέχειας στο διάβα των αιώνων και του ενιαίου συλλογικού στο οποίο πρόγονοι, σύγχρονοι και μεταγενέστεροι είναι όλοι αναπόσπαστο μέρος.
 

Φέυγοντας το αρχαίο θέατρο του Άργους παρέμεινε πίσω, όπως χιλιάδες χρόνια τώρα, ειρωνικά, ο πιο πιστός θεατής τού ίδιου του του εαυτού. Έστω και αναξιοποίητο, θα συνέχιζε να δέχεται σιωπηλά όποιον δεχόταν να το αφουγκραστεί.

Από σένα..

Αρχίζω· βαθιά ανάσα, μη σκοντάψω στις λέξεις·
βάζω τον ήρωα εγώ, την εποχή εσύ θα διαλέξεις.
Κάπου σε μια καλύβα στης φωτιάς τα μέρη,
ζούσε ένας γέροντας που κουβαλούσε ένα άσπρο πανέρι.
Μέσα είχε βάλει και πουλούσε ευχές
που 'χαν ξεμείνει στους ανθρώπους απ' τα χθες.
Έτσι γυρνούσε ολημερίς σε χωριά και σοκάκια
φορτωμένος την παράξενη πραμάτεια.
Εκεί τον είδε, λοιπόν, ένας κουφός και του έγνεψε,
έψαχνε ελπίδα, λες κι η τύχη του στέρεψε.
Πήρε δυο ευχές απ' το πανέρι, τις άνοιξε κι έλαμψε,
έκανε πίσω, κρύφτηκε κι έκλαψε.

Λίγο πιο κάτω τον άκουσε μια κοπέλα τυφλή
καθισμένη σ' ένα βράχο παρέα μ' ένα σκυλί.
Τον παρακάλεσε να βγάλει δυο ευχές ν' αγοράσει
κι αν είναι εύκολο σιγά να της διαβάσει.
Έτσι κι έγινε, άκουγε κι έσφιγγε το στόμα της·
σαν να ζαλίστηκε και έχασε το χρώμα της.
Είπε στο γέροντα που διάβαζε να πάψει,
σφιγγόταν τόσο για να μη κλαψει.
Λίγο πιο πέρα τον φώναξε ένας έμπορος
γελαστός, καλοστεκούμενος και εύπορος.
Εβγαλε ένα πουγκί και πήρε το μισό πανέρι,
πρέπει να διάβαζε ευχές όλο το μεσημέρι.
Γιατί τον βρήκανε τ' απόγευμα λιπόθυμο στην άκρη
και η κόρη του έλεγε πως δε του 'μεινε δάκρυ.
Έτσι ο γέροντας βάζοντας κάτω το κεφάλι,
ένοιωσε άσκημα πρώτη φορά ντροπή μεγάλη.
Έδωσε πίσω τα λεφτά και μάζεψε όλα τα χαρτιά,
τα 'βαλε μες στο πανέρι κι αφού άναψε φωτιά,
δε μπορούσε να ξεχάσει όλες τούτες τις στιγμές
- λες και πληρώσαν για να πάρουν τις παλιές τους ευχές.
Έκανε τα πίσω μπρος κι ο ασπροντυμένος ουρανός
του τραγουδούσε πόσο ήταν τυχερός
που είχε στα μάτια του όλα όσα πέρασε
που τα κατάφερε και γέρασε.

 

Καλώς ορίσατε.....

Ένα βράδυ ένας γέρος (ινδιάνος) της φυλής
Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη
που γίνεται μέσα στην
ψυχή των ανθρώπων. Είπε:
"Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο 'λύκων'
που υπάρχουν μέσα σε όλους μας"
Ο ένας είναι το Κακό. - Είναι ο θυμός, η ζήλια, η
θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονία,
η αυτολύπηση, η ενοχή,η προσβολή, η κατωτερότητα,
τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.


Ο άλλος είναι το Καλό. - Είναι η χαρά, η ειρήνη, η
αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη,
η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνοια, η
γεναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία ..


Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά
ρώτησε τον παππού του: "Ποιος λύκος νικάει;"


Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά ...............

"Αυτός που ταΐζεις."