Αρχαίο θεάτρο...

Ήταν ένα συννεφιασμένο απόγευμα, ό,τι έπρεπε για την επίσκεψη που είχε προγραμματιστεί αορίστως μερικούς μήνες πριν. Η γη, ξεδιψασμένη καλά από τις βροχές, αρνούνταν να δεχτεί άλλο νερό στα σωθικά της και το άφηνε να φτιάχνει μικρές λιμνούλες στο δέρμα της. Ο χώρος περιφραγμένος και όπως ήταν αναμενόμενο, άδειος. Μοναδικοί επισκέπτες τα ψήλα δέντρα τρίγυρω και τα πουλία που και που στον γκρίζο ουρανό. Καλύτερα έτσι, υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία να δει κανείς πιο καθάρια και να βιώσει εντονότερα τον χώρο.

Είναι περίεργο το συναίσθημα όταν συνειδητοποιεί κάποιος πως περπατά πάνω σε μονοπάτια που άλλοι πατούσαν 2.500 χρόνια πριν, μοιάζει με μείγμα δέους, ρίγους, μεγαλείου και φόβου. Η σκέψη αν αυτοί που περπατούσαν τότε φαντάστηκαν ποτέ αυτούς που το περπατούν τώρα έφερε, ως λογική συνέπεια και συνέχεια, το ερώτημα για το πως θα είναι αυτοί που θα το περπατούν αύριο και αν και οι τελευταίοι με την σειρά τους αναλογιστούν για τα πόδια που οι αρχαίες πέτρες τόσο καιρό δεχόνταν.

Το πρώτο και πιο κυρίαρχο αποτύπωμα της επίσκεψης ήταν η αρμονία του τόπου με το φυσικό περιβάλλον. Η εξήγηση για αυτήν την εντύπωση δόθηκε στο τέλος του περιπάτου από τον φύλακα του χώρου: ήταν λαξευμένο, τουλάχιστον το κομμάτι που σώζεται μέχρι σήμερα. Δεν υπήρχε κάτι το φτιαχτό, το συνθετικό στα υλικά της κατασκευής του, ήταν 100% φυσικό. Φυσικό και αυτόχθον, καθώς ο βράχος ήταν μέρος του βουνού, τότε και σήμερα, πριν λάβει το λειτουργικό του σχήμα για τις ανάγκες των αρχαίων. Η πιο οικολογική και εύρυθμη κατασκευή της περιοχής.

Διάσπαρτα υπήρχαν σημεία πληροφοριών για τα διάφορα επιμέρους κομμάτια που απάρτιζαν τον χώρο αλλά η αλήθεια είναι πως δεν αναγνώστηκαν. Όχι από έλλειψη ενδιαφέροντος για το ιστορικό και αρχαιολογικό υπόβαθρο αλλά από απλή επικέντρωση της προσοχής πιο πολύ στην συν-αισθηματική περιήγηση παρά την εκπαιδευτική και γνωστική επίσκεψη.

Τα ανάλαφρα γκρίζα σύννεφα του ουρανού συνδυασμένα με το γκρίζο του μαρμάρου ήταν το σκηνικό, ο βουβός θόρυβος της σύγχρονης πραγματικότητας από πέρα η μουσική και η έλλειψη Ηθο-ποιών ο μεγαλύτερος Χορός στο έργο των Σκέψεων.

Για πνευμόνια συνηθισμένα σε μεγαλουπόλεις ο αέρας έφερνε μαζί με τη δροσιά του και συνδέσμους με όσα τυχόν διαδραματίστηκαν εκεί στο παρελθόν, πραγματώνονται στο σήμερα και θα λάβουν χώρα και στο αύριο. Αυτό είναι ίσως και ένα από τα μεγαλύτερα αγαθά της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, το συναίσθημα της συνέχειας στο διάβα των αιώνων και του ενιαίου συλλογικού στο οποίο πρόγονοι, σύγχρονοι και μεταγενέστεροι είναι όλοι αναπόσπαστο μέρος.
 

Φέυγοντας το αρχαίο θέατρο του Άργους παρέμεινε πίσω, όπως χιλιάδες χρόνια τώρα, ειρωνικά, ο πιο πιστός θεατής τού ίδιου του του εαυτού. Έστω και αναξιοποίητο, θα συνέχιζε να δέχεται σιωπηλά όποιον δεχόταν να το αφουγκραστεί.