Μια πολύ όμορφη ιστορία...

Την ιστορία που θα σας διηγηθώ, μου την είπε ένα αηδόνι για δικούς του λόγους φυσικά, που δεν έκατσα να ρωτήσω.

Πριν πολλά πολλά χρόνια λοιπόν στην Ανατολή, βασίλευε ένας σπουδαίος αυτοκράτορας,έξυπνος όσο κάθε σοφός, μορφωμένος και ανίκητος στη μάχη.

Οι υπήκοοι του θα ήταν τυχεροί σε άλλες συνθήκες, όμως δυστυχώς, ο αυτοκράτορας ήταν καταραμένος...

Υπήρχαν πρωινά που ο μεγάλος άρχοντας ξυπνούσε γεμάτος χαρά και ευδαιμονία. Χάριζε τους φόρους στους πολίτες, ελευθέρωνε τους φυλακισμένους, έκανε συνθήκες ειρήνης και διοργάνωνε γιορτές που κρατούσαν μέχρι το πρωί.

Τα θησαυροφυλάκια όμως έτσι άδειαζαν, οι εγκληματίες αποθρασύνονταν, οι πολέμαρχοι λεηλατούσαν τα περίχωρα, και οι δουλειές ξέμειναν πίσω.

Κάποιες άλλες μέρες, ο αυτοκράτορας ξυπνούσε κακόκεφος.

Τότε καταργούσε τις γιορτές, και κλείδωνε το θησαυροφυλάκιο της χώρας. Κήρυττε πόλεμο στους γείτονες και στρατολογούσε άντρες και γυναίκες.

Εκτελούσε φυλακισμένους χωρίς δίκη, κακομιλούσε στην σύζυγο του. Η χώρα υπέφερε, και οι πολίτες βαρυγκωμούσαν.

Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε για χρόνια και η χώρα, φύλλο στον άνεμο, έφτασε στο χείλος της καταστροφής.

Στο ενδιάμεσο των εξάρσεων, ο αυτοκράτορας παραπονιόταν για τις τρέλες του και παρακαλούσε τους σοφούς να του βρούνε μια λύση.

Και έτσι, οι λόγιοι και οι σοφοί της χώρας έβαλαν τα δυνατά τους για να λύσουν την κατάρα.

Αλχημιστές δοκίμασαν να ισορροπήσουν τα πέντε στοιχεία στο σώμα του, μοναχοί τον καθοδήγησαν να διαλογιστεί, μάγοι προσπάθησαν να διώξουν τα μοχθηρά πνεύματα.

Όλα δούλευαν για λίγο μόνο, και έπειτα από μερικές μέρες, ο αυτοκράτορας πάλι ξυπνούσε είτε κλαίγοντας είτε τραγουδώντας.

Κανείς δεν είχε τη λύση, μέχρι που κατέφθασε στην πόλη ένας άντρας με απλές μαύρες ρόμπες και ταπεινή όψη.

Οι φρουροί τον οδήγησαν μπροστά στον αυτοκράτορα που, τρέμοντας ο ίδιος το επόμενο του ξέσπασμα, είχε κλειστεί στην αίθουσα του θρόνου.

«Μεγάλε άρχοντα», είπε ο νεοφερμένος «σου έφερα ένα μαγικό δαχτυλίδι. Θα το βγάζεις πριν κοιμηθείς και θα το φοράς κάθε πρωί που θα ξυπνάς, και η κατάρα θα λυθεί».

Ο αυτοκράτορας πήρε το δαχτυλίδι, το κοίταξε και αμέσως χαμογέλασε.

Σηκώθηκε αμέσως από το θρόνο και ανακοίνωσε πως ήταν και πάλι ο άρχοντας της χώρας.

Στις δεκαετίες που ακολούθησαν,κυβέρνησε με ισοψυχία, δικαιοσύνη και εγκράτεια,και η χώρα ευημέρησε στις καλές και τις κακές ημέρες.

Όταν ο βασιλιάς πέθανε, οι σοφοί του έβγαλαν το μαγικό δαχτυλίδι και το εξέτασαν.

Προς έκπληξη τους, δεν είχε καθόλου μαγεία επάνω του:ήταν ένα απλό σιδερένιο δαχτυλίδι, με μια μόνο επιγραφή στο εσωτερικό της.

Αυτή διάβαζε ο αυτοκράτορας, κάθε πρωί όταν άνοιγε τα μάτια του, και έπνιγε τις διαθέσεις της ημέρας.

Και τι έλεγε η επιγραφή; Ρώτησα το αηδόνι...

‹‹Έλεγε,......" Και αυτό θα περάσει»